Over wat anders kan ik deze week schrijven dan over de CrossFit Games van vorige week? Wat een te gekke editie was het fitste sport-toernooi ter wereld dit jaar. De ingrediënten waren er naar: er stond een CrossFit Classic op de planning, er zou een nieuwe koning worden gekroond bij de elite heren, het elite dames-veld was gevuld met meer fitte vrouwen dan ooit en specifiek voor ons land was er het eerste Nederlandse team ooit dat mee deed, naast een tweetal dames bij de masters. FIT-MAN keek, schreeuwde naar zijn scherm, pinkte wat traantjes weg en zit weer vol fitspiratie. In deze blog mijn analyse. 

Kippen op hardloopschoenen

De CrossFit Games werden dit jaar alweer voor de zevende keer georganiseerd. Dat is feitelijk nog maar heel kort maar het voelt voor mij alsof het er altijd al was (dat komt natuurlijk ook omdat ik pas twee jaar CrossFit doe). Het toernooi groeit mee met de sport en aangezien CrossFit een stormachtige groei doormaakt wereldwijd, zie je dit terug op Games. Het wordt ieder jaar groter, beter, professioneler en spectaculairder om te kijken. Dit zie je ook terug in de media-aanpak voor, tijdens en na het toernooi.
Er was dus een tijd dat Rich Froning nog niet meedeed en altijd won. Kijk voor de gein maar eens deze video van de finale van 2008, waarin Jason Khalipa op een stoffig veldje zijn clean & jerks staat af te werken om hiermee de eerste editie te winnen. Hij was er dus toen al bij. Of wat te denken van de 2009 finale met daarin atleten op hardloopschoenen die geen kipping toes-to-bar konden en die onder andere 18 kilo dumbbell-presses moesten maken. Dat soort instap-gewichten zie je nu echt niet meer. Zelfs op de Beach Throwdown dit jaar moest ik in Poule B al snatches maken met 35kg. Wat een contrast met de huidige situatie en des te leuker dat je dit allemaal kunt terugzien op Youtube.

Waar gaan we heen?

Het is ieder jaar weer spannend wat CrossFit Games-director Dave Castro in petto heeft om te bepalen wie de fitste man, vrouw of team per klasse is. De sport wordt mede gevormd door wat de atleten op de Games voor hun kiezen krijgen en hiermee is het toernooi een goede graadmeter waar CrossFit momenteel staat en welke richting het op gaat.
Dat CrossFit voor iedereen is, was in ieder geval duidelijk dit jaar. Naast de elite klassen in heren, dames en teams was er altijd al een masters-klasse voor 40+ oplopend tot 60+, dit jaar werd daar een tiener-klasse naast gezet vanaf 14 jaar. Leipe shit. Dan zie je dus meisjes van 17 jaar die 80 kilo thrusters (!) maken. Moet je nagaan wat voor brute atleten dit over een paar jaar gaat opleveren. Het betekent ook dat er meer materiaal dan ooit te bekijken is.
Wat kan ik nog meer over de Games van 2015 zeggen? Ten eerste dat het een zware editie was. Naast dat de temperaturen hoog opliepen, hadden Castro en z’n team hun best gedaan om de atleten zwaar op de proef te stellen. Anders dan vorig jaar waren enkele events al bekend gemaakt in de week voorafgaand aan de Spelen. Zo stond voor de elite-klasse voor het eerst de classic WOD Murph op het program. Een echte benchmark workout, een die ik graag zelf doe en daarom heel gaaf om te zien. Deze WOD in combinatie met de hoge temperatuur zorgde er wel voor dat meerdere atleten het heul zwaar hadden. Kara Web kwam ongeveer als een zombie de finish over en moest afgevoerd worden en Annie Thorisdottir bleek overhit geraakt te zijn waardoor ze de Games moest opgeven. Aan de andere kant deed Samanta “Biceps from” Briggs het zeer goed met een tijd van 39:10 op dit onderdeel.

Expect the unexptected peg-board

Een aantal events waren evoluties van voorgaande jaren, zoals het zwem-event waar de Games mee startte en het sprint-event maar er was ook genoeg nieuws. Om de community te betrekken kon er bijvoorbeeld gestemd worden of de atleten Hero-WOD ‘DT’ dubbel of extra zwaar mochten gaan doen. Het werd de laatste. Ik heb DT laatst gedaan op 60kg en ik kan je zeggen dat mijn kleine spiertjes aardig gesmoked werden, onze helden mochten het met 93kg doen. Ben Smith raffelde deze workout vervolgens in 7:55:97 af.
Ieder jaar brengen de Games ook nieuw materiaal voort. Vorig jaar werd bijvoorbeeld de sprint-sled geïntroduceerd, dit jaar zagen we onder andere de TrueForm-runner op de Regionals en op de Games de Assault Bike en het Peg-board voor het eerst. Die twee laatsten kwamen samen in het laatste event voor de individuele atleten, Pedal to the Metal 1, en bleek een heftige combi te vormen. Vooral het peg-board zorgde voor veel problemen bij atleten want dit had natuurlijk niemand geoefend. Heel tof om te zien in ieder geval en een perfect voorbeeld van “Expect the unexpected.”
Zijn de CrossFit Games met dit soort onderdelen te veel op jou en mij, de kijker, gericht? Ik denk dat de programmering erg goed was dit jaar. Bij de teams had je soms wel het idee naar een soort Romeinse spelen te kijken en veel is daar ook wel vanuit esthetiek opgezet (zoals met de Big Bob race), echter is het hiermee wel heel vet om te kijken. Een peg-board is wellicht een spectaculair onderdeel om te zien, een gigant op een assault-bike niet echt. En met het programmeren van een classic zoals Murph werd de basis niet vergeten.

Hup holland hup

Er was nog een andere reden om dit jaar de Games te kijken. Naast de deelname van twee masters bij de vrouwen, Marion Valkenburg bij 50-54 en Joke Diklof bij 60+, was er het eerste Nederlandse team op de Games ooit. In ‘The Dutch’ kwamen een aantal van Nederlands fitste atleten samen om een top-prestatie te leveren op de Regionals in Kopenhagen (lees mijn verslag daarvan hier) en hiermee door te stromen naar het WK (ik interviewde een van hun atleten Jasper van den Meiracker voorafgaand, lees dat hier). Met een aantal heb ik zelfs nog getraind, heel tof om hen daarom daar te zien.
“Ons” team deed het zeker niet onverdienstelijk. De eerste twee events werden met een 12e en 9e plek afgesloten zodat het team na de eerste dag er erg goed voor stond. De events hierna waren zwaarder, met het derde event als tegenvaller. De worm bleek zeer lastig, ik denk dat het onderlinge lengte-verschil hen hier parten speelde. Een super-prestatie werd door de dames neergezet op de chipper: zij eindigden op de tweede plek. Overall eindigde het team op plek 24. Het doel om als eerste Europese team te eindigen werd hiermee niet gehaald (Solid werd 5e), ik denk dat het team wel heel trots op zichzelf mag zijn. Ik ben het in ieder geval!
Marion Valkenburg en Joke Diklof wisten ook een goede prestatie neer te zetten. Marion evenaarde haar top-resultaat in de Open niet helemaal, toch is een tiende plek heel knap. Ook de dertiende plek van Joke was een prestatie om trots op te zijn.
Ons kleine landje telt dus zeker mee op het grote toneel, ik ben erg benieuwd wanneer we de eerste Nederlandse elite-atleet zullen gaan zien op de Games.

Froning kwam, zag en won weer

Bij de Elite mannen en vrouwen kon vuurwerk verwacht worden. Bij de heren deden Rich Froning en Jason Khalipa voor het eerst in vijf jaar beiden niet mee en dat betekende dat er een nieuwe FIT-MAN zou worden gekroond. Ik had mijn geld op Mat Fraser gezet, echter ging een oud-gediende er met de buit vandoor. In zijn zevende jaar deelname wist Ben Smith de titel dit jaar te pakken. Ben had al aangegeven dat hij voor het eerst geheel fit aan de start zou verschijnen en daar bleek niets aan gelogen. Met een 34e plek op het Sandbag-event als uitzondering, presteerde hij het gehele toernooi consistent en eindigde hij steeds bovenin. Heel knap dat je na zo’n enorme groei van de sport nog steeds meedoet en zelfs wint. Mat Fraser eindigde net na Ben Smith op de tweede plek en op plek drie eindigde een Europeaan: de 22-jarige Björgvin Karl Guðmundsson uit IJsland deed voor de tweede keer mee, won Murph en liet het hele toernooi zien CrossFit te zijn.
Europa en specifiek IJsland deed het ook heel goed bij de dames. De Meridian Regionals hadden al laten zien dat de dames uit ons deel van de wereld behoorlijk wat kunnen, de Games bevestigde dit dubbel en dik. Er vond een ware shift plaats want op het podium stonden drie nieuwe gezichten: Katrin Tanja Davidsdottir uit IJsland, Tia-Clair Toornen uit Australië en Ragnheiður Sara Sigmundsdottir, ook uit IJsland. Camille Leblanc, winnaar van 2014, eindigde zelfs buiten de top-tien op een dertiende plek. Opvallend.
Bij de teams was het een zeer spannende strijd maar Froning deed waarvoor hij gekomen was: hij pakte met zijn team CrossFit Mayhem Freedom het eremetaal. Dat betekent een vijfde titel voor Froning, zeer knap. Een hoogtepunt was de clean&jerk van 165kg van Zijne Froninklijke Fitheid himself. Op twee en drie eindigden respectievelijk CrossFit Milford en Ute CrossFit, Khalipa eindigde met NorCal op 10.

Au Naturel

Ter besluit dan een onderwerp waar veel over geschreven is op andere sites (1, 2, 3, 4): waren de Games te zwaar, gezien de vele blessures en uitvallers, en te moeilijk, gezien de problemen die veel atleten bijvoorbeeld hadden met het peg-board? Ofwel, zijn de Games om de fitsten der fitten aan te wijzen of is het vooral een media-spektakel om de kijker te dienen geworden?
Waren de CrossFit Games 2015 te heftig voor de atleten? Dat denk ik niet. Waren de omstandigheden zwaar? Dat zeker wel. Kan de organisatie meer doen om de atleten te beschermen? Wellicht. Dit zijn wel de toppers van de toppers. En volgens mij fietsen er bijvoorbeeld ook ieder jaar midden in de zomer een stel kerels met 60 km/h tegen een aantal Franse bergen op. De Games zijn het event om te bepalen wie zich het beste heeft weten voor te bereiden op al het brute werk wat er voorgeschoteld wordt, wat dat ook mag zijn. Daar horen ook onverwachte onderdelen zoals het peg-board bij, volgens mij draait CrossFit training daar juist om. Natuurlijk is het daarmee ook leuk om te kijken maar daar is niets mis mee. Een goede show organiseren kan je wel overlaten aan Amerikanen.
Zijn de Games voor de elite-klasse ‘au naturel” nog haalbaar? Waarschijnlijk niet, al heb ik nooit aan het plasje van Ben Smith geroken. Ik denk wel dat deze tijd voorbij is, met alle belangen en het geld wat er deze dagen in de sport omgaat, net zoals dat het voorbij is dat je met CrossFit als hobby de Spelen haalt. Atleten zijn profs geworden, trainen 10-12 keer per week en hebben al het herstel nodig wat er te herstellen valt. Met je bakje kwark en spinazie kom je dan vast een eind maar waarschijnlijk niet ver genoeg. Het doet voor mij in ieder geval niets af aan de prestaties, want die waren absoluut werelds.

Uiteindelijk blijft Chuck Norris gewoon de baas, happy new CrossFit year:

Wat vond jij van de CrossFit Games?

> Zin om 3 dagen binnen te blijven? Dat komt goed uit want je kunt alle events terugkijken op YouTube.
> Nog meer over de Games zien? Check de officiële site.
> Meer foto’s zien? Check de Facebook pagina van de Games.

BRONVERMELDING REGIONALS FOTO’S: CROSSFIT.COM OP FACEBOOK

• Facebook
• Instagram
• Twitter
• Youtube
• Snapchat: fit-manblog